We spreken een aardige maar gure winteravond in Ridderkerk, Zuid-Holland. Een nieuwjaarstoernooi waarbij verschillende niveau's van de zaalvoetbalcompetitie vriendschappelijk tegen elkaar uitkomen. Na 3 wedstrijden gespeeld te hebben begin ik aan de laatste wedstrijd van de avond. Hoewel mijn team probeert komen we gewoon niveau en conditie tekort om goed mee te kunnen doen. We staan 4 -1 achter met nog maar een paar minuten te spelen.
Vanuit de voorhoede wordt de bal op mij teruggespeeld, ik loop er naar toe en PATS. Voor ik het goed en wel besef lig ik op de grond, het gevoel overheerst dat ik een flinke schop tegen mijn linkerbeen heb gekregen.
Geïrriteerd kijk ik om me heen om te zien wie er zo onsportief bezig is, verbaasd zie ik niet direct iemand. Om me heen staan ondertussen mijn teamgenoten die me overeind helpen. Ik probeer weer verder te lopen maar zie dat mijn linkervoet niet meer reageert. Er komt tevens iemand van de zaal die mij ondersteunt samen met een teamgenoot naar de kantine toe.
Eenmaal daar doet hij een klein onderzoek: "Ik ben geen dokter, maar het lijkt erop of er iets gescheurd is...". Gelukkig is hij geen dokter dacht ik bij mezelf, maar gerust was ik er niet op. Door mijn teamgenoot wordt ik in een rolstoel gezet en naar mijn auto gereden. Op naar de spoedeisende hulp waar ik om 22:15 aankom...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten