Na de operatie

Na een geslaagde operatie zit ik nu alweer een paar daagjes thuis, dankzij de pijnstillers (die ik stipt op tijd in neem!) is he geheel goed te verdragen. Het gips is uiteraard wel onhandig maar dat zal hetzelfde zijn voor iemand met een gebroken been.

Ik moet nu twee weken dit gips houden en daarna mag ik naar de gipskamer in het Maasstadziekenhuis locatie Clara om mijn Achillotrain te halen (laten bevestigen). Gelukkig kan ik vanuit huis werken (leve mijn ICT-werk!) zodat ik me niet al te veel hoef te vervelen. Er wordt een survivalpakket door mijn vriendin neergezet in de ochtend en er is altijd wel een buurvrouw die even komt buurten naast mijn ouders. Al met al is het vervelend maar tot nu toe nog te doen...

Tijd voor de operatie!

Eindelijk was het dan zo ver, na een frustrerende week met noodgips wordt ik vandaag geopereerd in het zuiderziekenhuis te Rotterdam. Met zogenaamde Mitek-ankers wordt, onder verdoving via een ruggeprik, mijn gescheurde achillespees weer aan elkaar gehecht.

Aangezien je nuchter geopereerd dient te worden betekende dit dat ik de avond ervoor voor het laatst heb mogen eten. Die ochtend dus geen ontbijt en alleen wat thee met suiker erin om toch wat krachten te hebben voor die ochtend.

Om 12:00 heb ik mij gemeld in het ziekenhuis waar ik me alvast moest omkleden in de "ziekenhuis-kleren". Eenmaal omgekleed werd ik om 12:30 opgehaald voor de ruggeprik. Nadat een eerste ruggeprik mislukte (ik reageerde nogal heftig op die prik waardoor ik mijn rug rechtte en de naald verboog), ging de tweede wel goed. Even later begon het gevoel langzaam weg te ebben, tot uiteindelijk je niks meer in je benen, etc voelt.

Je wordt in buikligging geplaatst (je ligt dus op je buik) en dan heb je nog een keuze of je nog een extra "roesje" wilt om wat rustiger te worden. Je wordt tenslotte (als het goed is) niet elke dag geopereerd! Na een check van de chirurg om welk been het gaat, gaat men dan van start. Mijn operatie was een hechting van de achillespees door middel van mitek-ankers.

Na ongeveer een uurtje was ik klaar, werd mijn onderbeen weer ingegipst en ging ik naar de uitslaapkamer. Nergens geen last van gehad, geen pijn of ongemak ervaren. Ik moest in het ziekenhuis blijven tot de ruggeprik was uitgewerkt en ik normaal naar het toilet kon gaan. Helaas bleek dit bij mij nogal lang te duren, dus ik was uiteindelijk 20:30 thuis. Mijn lieve vriendin heeft toen voor het gemak maar even wat te eten gehaald om weer goed op krachten te komen. Al met al viel het geheel reuze mee en kan het herstel eindelijk beginnen!

Operatie planning...

Na een onrustige nacht werden we rond half acht weer wakker en was het wachten op het gesprek met het ziekenhuis. Een half uurtje later hadden we echter nog steeds niets gehoord. Toch nog iets langer gewacht maar helaas om negen uur nog steeds geen telefoontje. Dan zelf maar het ziekenhuis gebeld, helaas reageerden zij daar ook verbaasd met de woorden: "Heeft u de brief niet gehad?".

Het bleek dat ik ook die dag of zelfs de rest van de week niet geholpen kon worden wegens drukte in het ziekenhuis. Ik denk dat jullie wel kunnen begrijpen dat ik hier niet al te positief op reageerde aan de telefoon. Als men direct had gezegd dat ik pas over een week (!) geopereerd zou worden dan had ik daar mee kunnen leven, maar op deze manier aan het lijntje gehouden te worden en dat dan de boel alsnog wordt uitgesteld, dat gun ik niemand. Dit heb ik dan ook op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt aan de planning en de verantwoordelijke planning-chirurg.

Helaas was het dus niet mogelijk om mijn operatie te versnellen, tot grote frustratie aan mijn kant. Immers, zo lang de pees niet gehecht is kan er ook geen herstel plaatsvinden. Ik heb nog bij een ander ziekenhuis (Sint Franciscus) geprobeerd maar ook daar kreeg ik te horen dat het veel te druk is. Er was zelfs niet genoeg tijd voor hun eigen spoedoperaties.

De planning stond dus vast, de operatie is op 18/1/2010 om 13:00.

De dag erna...

Om half acht ging de wekker, gelukkig voor mij (en vervelend voor haar) was mijn vriendin (nu vrouw) ziek thuis, dus waren we in ieder geval allebei niet alleen. Op zich had ik redelijk geslapen, maar zo'n gipsbeen ligt uiteraard niet lekker. Om iets voor achten kwam het telefoontje vanuit het ziekenhuis. Helaas bleek dat er in de planning van die dag geen ruimte was om mij te opereren gezien het aantal spoedoperaties wat uitgevoerd diende te worden. Een flinke teleurstelling dus, maar ik zou de volgende dag om 08:00 teruggebeld worden voor de definitieve operatieplanning.

De pijn valt gelukkig mee, ondanks het feit dat je weet dat er iets niet goed zit is het niet extreem pijnlijk en kan je normaal functioneren.

Op de spoedeisende hulp...

Eenmaal aangekomen op de spoedeisende hulp van het Clara-ziekenhuis Rotterdam (sinds kort het Maasstadziekenhuis) werd ik naast de overige mensen geplaatst met acure verwondingen zoals breuken, snijwonden, etc.

Na een uur of twee gewacht te hebben werden we doorgestuurd naar een bed waar we verder konden wachten op de dokter, die na de dienstdoende zuster een definitief oordeel zou vellen. Aangezien het de winterperiode is en zowel de straten als de wegen spekglad waren van het ijs, was er een continue stroom van ambulances die mensen brachten waarbij de spoed iets hoger was dan die van mij. Na nog een half uurtje te hebben gewacht was de dienstdoende arts er. Na een korte inspectie en thompson-test werd de diagnose gesteld: Totaalruptuur van de achillespees oftewel mijn achillespees is horizontaal door midden gescheurd.

Dat is uiteraard wel even schrikken als je dat te horen krijgt. Allerlei doemscenario's gaan op dat moment door je hoofd heen. Gelukkig stelde de arts me al snel gerust, herstel is volledig mogelijk maar het zal uiteraard nooit meer zo sterk worden als vroeger. Aangezien ik nog vrij jong en zeer actief ben was ik wel blij met die geruststelling. Minder was dat een operatie noodzakelijk was om het geheel weer te herstellen.

De arts ging intern overleggen om te kijken of ik direct geopereerd zou kunnen worden of dat dit de volgende dag zou worden. Even later kwam hij terug met helaas de mededeling dat er voor deze avond/nacht geen plek was en dat ik de volgende ochtend om 08:00 gebeld zou worden. Ik kreeg een noodgips om en werd naar huis gestuurd om te wachten op het telefoontje. Eenmaal thuis aangekomen viel ik om ongeveer 02:30 weer in slaap...

En plotseling gebeurd het...

We spreken een aardige maar gure winteravond in Ridderkerk, Zuid-Holland. Een nieuwjaarstoernooi waarbij verschillende niveau's van de zaalvoetbalcompetitie vriendschappelijk tegen elkaar uitkomen. Na 3 wedstrijden gespeeld te hebben begin ik aan de laatste wedstrijd van de avond. Hoewel mijn team probeert komen we gewoon niveau en conditie tekort om goed mee te kunnen doen. We staan 4 -1 achter met nog maar een paar minuten te spelen.

Vanuit de voorhoede wordt de bal op mij teruggespeeld, ik loop er naar toe en PATS. Voor ik het goed en wel besef lig ik op de grond, het gevoel overheerst dat ik een flinke schop tegen mijn linkerbeen heb gekregen.

Geïrriteerd kijk ik om me heen om te zien wie er zo onsportief bezig is, verbaasd zie ik niet direct iemand. Om me heen staan ondertussen mijn teamgenoten die me overeind helpen. Ik probeer weer verder te lopen maar zie dat mijn linkervoet niet meer reageert. Er komt tevens iemand van de zaal die mij ondersteunt samen met een teamgenoot naar de kantine toe.

Eenmaal daar doet hij een klein onderzoek: "Ik ben geen dokter, maar het lijkt erop of er iets gescheurd is...". Gelukkig is hij geen dokter dacht ik bij mezelf, maar gerust was ik er niet op. Door mijn teamgenoot wordt ik in een rolstoel gezet en naar mijn auto gereden. Op naar de spoedeisende hulp waar ik om 22:15 aankom...